Komplikuje zamiast upraszczać - opinia BCC dot. 50 proc. kosztów uzyskania przychodu dla twórców

Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ostatni tekst jednolity opublikowany w Dz.U. z 2012 r., poz. 361) jest aktem o bardzo niskiej jakości legislacyjnej. Między innymi jest ona pełna bardzo kazuistycznych przepisów regulujących szczegółowo sposób kalkulacji poszczególnych elementów składających się na zobowiązanie podatkowe w stosunku do różnych grup podatników. Szczegółowość regulacji sama w sobie nie byłaby może wadą, gdyby regulacje te były jasne, składały się na spójny i przejrzysty system. Niestety cech takich nie można przypisać wskazanej powyżej ustawie. Potrzeba kompleksowej nowelizacji w tym zakresie była wielokrotnie podnoszona i nie doczekała się do tej pory żadnej realizacji.

W tym stanie rzeczy trudno ocenić pozytywnie wprowadzanie do ustawy kolejnych, kazuistycznych regulacji. Zauważmy, że proste zagadnienie sposobu określenia kosztów uzyskania przychodów twórców – po  ewentualnym przyjęciu projektu nowelizacji – będzie regulował cały zespół przepisów układających się w dość złożoną, wielopiętrową konstrukcję prawną.

Stosowanie tej konstrukcji będzie wymagało każdorazowo dokonywania kwalifikacji prawnej zarówno samegopodatnika (pod względem możliwości jego zaliczenia, do którejś z uprzywilejowanych grup), jak i jego działalności (do działalności artystycznej lub twórczej). Co najmniej częściowo kwalifikacja ta zawierać będzie w sobie element uznaniowy. Łatwo zauważyć, że stosowanie przepisów w kształcie jaki chce im nadać projekt nowelizacji będzie rodziło w praktyce liczne spory, w których rozstrzyganie będą zaangażowane – w pierwszej kolejności – administracja podatkowa, a następnie sądy administracyjne.

BCC